Altı çizilen kıymetli başlıklar, hem Satürn’ün uydusu Titan’ın nitrojen ve metan atmosferinde uçabilen hem de okyanuslarında yelken açabilen Planet Enterprises’ın Quinn Morley deniz uçağı TitanAir olabilir. “Uçan tekne”, gözenekli bir ön kenardan metan ve karmaşık organik materyalleri emerek çalışma için malzeme toplayacak.
Bu ortada UCLA’dan Davoyan’ın bir projesi, Güneş Sisteminin dış kenarına ve hatta yıldızlararası uzaya yönelik vazifeleri hızlandırabilir. Onun tasarımı (yukarıda), lazer patlamaları kullanarak çok yüksek süratte hareket eden mikroskobik parçacıklardan oluşan bir “topak ışını” üreterek uzay aracını ilerletmeyi hedefliyor. Bu tasarım, derin uzayı keşfetmek için gereken süreyi değerli ölçüde kısaltabilir. Voyager 1’in yıldızlararası uzaya ulaşmasının 35 yıl aldığı yerde (heliopoz, Güneş’ten kabaca 123AU uzaklıkta), bir tonluk bir uzay aracı yalnızca üç yılda 100AU’ya ulaşabilir ve 15 yılda 500AU seyahat edebilir.
NASA Titan projesi için kesenin ağzını açıyor
Diğer uğraşlar da misal formda tezli. MIT’den Knapp, Dünya gibisi ötegezegenlerin manyetik alanlarından, erken kozmostan gelen düşük frekanslı radyo emisyonlarını tespit etmek için binlerce küçük uydu sürüsünü kullanacak bir derin uzay gözlemevi önerdi. Lincoln’deki Nebraska Üniversitesi’nden Jin, Mars misyonlarında yerden tasarruf sağlayabilecek kendi kendine büyüyen habitat yapı taşları tasavvur ederken, Lunar Resources’tan Peter Curreri, Ay üsleri ortasında oksijen taşıyabilecek boru çizgileri tasarladı.
Bunların hepsi, vazifeleri bırakın, gerçek dünya testlerinde bile kullanılabilirliği garanti edilemeyen çok erken teşebbüsler. Lakin, NASA’nın kanısının tarafını gösteriyorlar. İdare, en azından birinin sonunda karşılığını alacağı umuduyla projeleri finanse ediyor. Kısmi bir muvaffakiyet bile olsa, NASA mevcut teknolojiyi kullanarak pratik olmayan keşifler yapabilir.
